Ervaringen van een zendingsvlieger in Afrika – van Jeroen Knevel
GETHOMENITUS deel 1
Maart 2001
Ik loop de trap af van de hangaar in Dodoma met de zojuist opgehaalde post in mijn hand. Altijd leuk om post te krijgen van familie en vrienden. Email is ook leuk maar dat inbellen en de onbetrouwbare verbinding was altijd een dingetje, komt bij trouwens dat gewoon een geschreven brief op dat licht, lichtblauwe airmail papier, knisperend tussen je vingers veel leuker, avontuurlijker is. Ach die meneer Poot van de kerk, die is altijd zo trouw, en meneer van ’t Veer en z’n vrouw schrijven altijd zo leuk. Eindigend onderaan de brief met twee getekende vogelveertjes. Dit keer geen pakketje, hmm jammer, een zak drop of stuk Goudse kaas zou lekker zijn geweest.
Een strak blauwe lucht kleurt mijn vrije dag, heerlijk, lekker een beetje sleutelen aan m’n LandRover vandaag. Al teruglopende over de compound hoor ik mijn kinderen; ‘Pang, Pang,…je bent dood, 50 tellen liggen’. Met eigen gemaakte pistooltjes spelen ze cowboytje met de andere kids. ‘Moeder Overste’ staat met een andere moeder op het zandpad te praten en in ’t voorbijgaan hoor ik: ‘ik vind dat toch echt niet kunnen hoor, zendingskinderen die cowboytje en indiaantje aan het spelen zijn, al dat geschiet.’ Ik duw met mijn voet de houten hordeur van ons huis open. Wat een ‘holy’ mens denk ik bij mijzelf, plof op bank neer en open de brief van papa en mama.
Aah, lief, leuke brief. Alles gaat goed thuis, het lijkt erop dat de winter voorbij is in Nederland. Daar worden ze altijd vrolijk van wanneer de lente in aantocht is, de ergste kou voorbij. ‘Wanneer komen jullie weer terug naar Nederland?’ Tja, dat is typisch mama. We zijn net weg mama, denk ik bij mijzelf. Ofschoon Karin en ik voor onbepaalde tijd binnen MAF willen werken is de gedachte om in de toekomst terug te keren van tijd tot tijd in mij opgekomen. Hmmm, ik mijmer hier nog even over door totdat ik van buitenaf geroepen wordt.
‘Jeroen, come quick to the office, Mike Tango Juliet is crashed’. Ik ren naar de hangar, bemerk tot mijn genoegen dat er nog steeds ‘geschoten’ wordt, en voeg mij bij de anderen in Operations. Karin met Alloys achter de HF radio, druk noterende alles wat er van MTJ binnenkomt. De Chief Pilot neemt de leiding;
‘Okay guys, we just got a call from MTJ, Dave is crashed on his way from Haydom to Moshi. We don’t know exactly how bad everything is but it looks like there are no major injuries. Dave and his 3 passengers are alive. Fortunately he was able to contact us, he just had made his position-call, we wouldn’t expect him on the radio for at least another half hour. We now know more or less his position.’
‘Is there any chance of getting them out of there?’ Steve asks. ‘There is a team from the hospital in Haydom going by car now to the crash site’ Mike replies. ‘Hopefully they will be able to bring them back to Haydom’.
‘I will form a Crisis Management Team, each one of you will have have certain responsibilities, important is that we write down as much as we can. The things we do, we hear via HF and any other relevant info. Be careful what you share and no one talks to media. I will inform headquarters.’
Steve loopt naar de manshoge kaart van Tanzania welke aan de muur hangt en probeert de positie van de crash te bepalen. ‘Jeroen, you got a minute’ Mike asks. ‘Whats up Mike?’
‘Tomorrow you got a flight from Haydom to Moshi and Kilimanjaro, you will be bringing Dave back home. I want you to spend some time circling the position of the crash, try to locate the aircraft and obtain relevant info as much as possible. You think you can do that?’ ‘Of course Mike, but all depends on weather and visibility, but I’ll do my best.’
Terwijl Karin en Alloys proberen contact te leggen met Dave, de piloot van MTJ, loop ik naar Steve die inmiddels de coördinaten op de kaart had geplot.
‘What do you think Steve that happened, was it a technical malfunction?’ ‘I don’t know Jeroen, I only know that Dave was already a couple of days stuck in Haydom due to weather, probably wanted to go home. But the weather hasn’t been great these last days.’
‘Yeah I know’ I replied. ‘Mike wants me to go and have a look at the site tomorrow, I told him that a lot depends on weather.’ ‘What’s the terrain like?’ Een rode punaise geeft de vermoedelijke locatie weer, precies ergens in het deel van hoger terrein, vlak voor de afdaling naar het laagland richting Moshi.
De volgende ochtend trek ik, na een ietwat belabberde nachtrust, de kist uit de hangaar. De avond ervoor had ik de post met Karin verder doorgenomen en voorzichtig een eventuele terugkeer naar Nederland aangekaart. Oeps, dat viel niet goed. Stom ook, hoe kom ik erbij? We zitten hier net.
Het weer is goed en even later vlieg ik richting Haydom om Dave naar zijn gezin te brengen. Bericht was binnengekomen dat de Land Cruisers van Haydom de site hadden weten te bereiken en piloot en passagiers veilig naar Haydom wisten te brengen.
‘Hi Dave, good to see you’re in one piece. Sorry to hear what’d happened, you’re doing okay?’ ‘Yeah, thanks Jeroen, I’m fine, just want to go home’.
Even later zijn we airborne en vliegen we via de vermoedelijk crashsite richting Moshi. Dave is stil, kijkt naar buiten. ‘It was a downdraft Jeroen, there was nothing I could do, we just smacked against the ground. I thought I had the right valley.’
Even later vliegen we in de buurt van de crash, al cirkelend met 80 knopen proberen we het vliegtuig te vinden. Laaghangende nog niet door de zon opgeloste nevel hangt nog in de valleien. Op een gegeven moment hebben we ‘em te pakken, scheef hangende vleugels te midden van licht glooiende heuvels, groen, vochtig….geen makkelijk terrein.
Ik maak enkele notities en zet koers richting Moshi, tijd om Dave thuis te brengen.
Twee dagen later zit ik in de hangaar administratie weg te werken. Een klop op de deur en Mike komt binnen. ‘Jeroen, you got something to do this weekend?’
Het wordt snel duidelijk. De verzekering wil dat we foto’s maken van MTJ en alles wat nog bruikbaar is mee terug nemen. Gezien het terrein gaat de voorkeur er naar uit om met Land Rovers die kant op te rijden, en laat de familie Knevel nu juist een van de families zijn die een Land Rover rijdt! ‘I’m your man Mike and I will only charge your fuel costs’. ‘No, don’t be daft, insurance is paying, just charge a normal mileage fee and be careful, it might be some nasty terrain out there’.
Enkele dagen later vertrekken we, 4 man sterk, met twee Land Rovers richting het noorden. We gaan er vanuit twee overnachtingen te moeten maken. Een dag heen, een dag sleutelen en weer een dag terug.
De stemming is goed, we hebben geen idee wat te verwachten. Misschien maar goed ook.
Wordt vervolgd.
