De woestijn zal zich verheugen,
de dorre vlakte vrolijk zijn,
de wildernis zal jubelen en bloeien,
Jesaja 35:1
Een zee van klaprozen
Heeft u al die klaprozen opgemerkt. Je ziet ze overal staan.
Heeft u zich afgevraagd hoe het kan dat deze bloemen op dit moment massaal langs de Nederlandse wegen staan? Heeft u misschien gedacht dat de overheid overal zaad gestrooid heeft? Ik dacht het tot ik een artikeltje las (ik weet echt niet meer waar) over het geduld van de klaproos. Zaadjes kunnen tot wel 80 jaar overleven in de bodem. Ze liggen dicht aan de oppervlakte onder de grond en hebben maar een beetje licht en water nodig om te ontkiemen. Normaal gesproken ontkiemen ze niet wanneer er al andere soorten plantjes groeien, die nemen het water op en houden de zon tegen. Dat ze nu massaal ontkiemen komt doordat deze andere soorten de droge zomers niet allemaal hebben overleefd en er dus ruimte is om tot bloei te komen.
Ik vond het een hoopgevend beeld, zaadjes die geduldig liggen te wachten tot er ruimte is om tot bloei te komen, zelfs tientallen jaren later nog!
Zou dat niet ook voor het zaad van het geloof kunnen gelden. Wie weet wanneer er geloof ontkiemd?! Misschien vind ik het ook wel een hoopgevend beeld, al die bloeiende klaprozen, omdat ze mij herinneren aan de zomer waarin ik bewust de keuze maakte om Jezus te volgen. De groep waar ik het eerste jaar op jeugdkamp bij ingedeeld was, heette ‘de klaprozen’ en sinds die tijd is dat mijn favoriete bloem, al zijn ze zo teer dat je er alleen maar buiten van kunt genieten.
De profeet Jesaja beschrijft in zijn boek, hoe de woestijn tot bloei zal komen. Het is een situatie die in Israël voorkomt: in het voorjaar, na de regen, bloeit de woestijn. Dat moet vast een schitterend gezicht zijn.
Jesaja zegt: Dorheid en droogte veranderen in jubelen en vrolijkheid. Het beeld dat Jesaja schetst laat zien dat er ooit een betere tijd komt. Dit was hoopvol voor Israël dat zich in een oorlogssituatie bevond; en het gebied dat ooit verwoest was door de oorlog, waar niets meer groeide, zou veranderen in een zee van bloemen.
Dit mag hoopgeven voor de toekomst.
Er is nieuwe groei mogelijk op dorre plaatsen. Onze bermen zijn dan wel geen woestijn, maar toch zijn het wel plaatsen waar de grond dor en droog is geweest.
Wie weet geldt voor ons mensen ook wat voor de natuur geldt…. God geeft nieuwe hoop en nieuw leven, uitbundig kleurt het onze bermen rood.
Fijne zomer!
Petra Smit
