Ik durf het bijna niet te zeggen, maar voor de voedselbank zou de nadruk momenteel liggen op het bidden voor (de zegen op) arbeid. De goede God zal wel op de seizoenen letten, maar arbeid! Natuurlijk klinkt dat voor u tamelijk pedant en misschien ook wel goddeloos, maar de nood is zo hoog!
Zoveel werkloos geraakte ondernemers en andere mensen staan op het punt van omvallen en moeten zich – vaak uiterst beschaamd- tot de voedselbank wenden. Alle eigen financiële bronnen en potjes zijn aangeboord en leeg.
Hoe graag zouden zij weer aan de gang willen en hoezeer is hun welzijn bijna tastbaar afhankelijk van het hebben van werk, van arbeid. Hun onafhankelijkheid hangt er vanaf, hun eergevoel, soms het kunnen behouden van hun huis, het welbevinden van hun gezin. Een grote tragiek is landelijk gaande. De gang naar de voedselbank komt in beeld voor mensen voor wie dat tot vorig jaar om deze tijd nog volslagen ondenkbaar was. Het is allemaal zeer verontrustend en pijnlijk. Het geeft diepe krassen op de ziel.
Wat wij als lokale voedselbank kunnen doen is er gewoon zijn voor zo lang als dat nodig is, ongeacht iemands achtergrond.
Mensen moeten zonder schaamte bij ons binnen kunnen komen en moeten kunnen rekenen op een respectvolle benadering.
Immers: wij – vrijwilligers die aan de ‘goede’ kant van de uitdeeltafel staan-, hebben meer geluk gehad dan onze voedselbankiers. Vanuit dat bewustzijn zetten wij alles op alles om voldoende goede basisproducten bij elkaar te krijgen. Wij houden (winkel)acties en brengen ons werk onder de aandacht van kerkleden, zoals u.
Wanneer u ons steunt bent u eigenlijk heel diaconaal bezig. Voor nu alvast veel dank voor uw vertrouwen en ik hoop dat dit in één adem geschreven stuk u niet teveel verbijsterd heeft.
Hartelijke groet,
Barbara den Hartogh,
